Dag 7
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Joke en Ellen
27 Juni 2015 | Verenigd Koninkrijk, Wick
27 juni
Vanmorgen op tijd vertrokken. Een redelijk lange reis en we wilden wat dingen bezoeken waar we morgen geen tijd voor hebben omdat we dan verder moeten rijden.
Dus om een uur of 9 de deur uit. Eerst weer een lekker ontbijt (deze keer aangevuld met pancakes met maple syrup) dus een goede bodem. Joke had op de route wat bezienswaardigheden uitgestippeld waar we soms een stuk (je) voor om moesten rijden.
Het eerste was The Falls of Shin: stroomversnellingen waar ieder jaar de zalmen naar terugkeren. Helaas geen zalm gezien. Wel ontzettend mooie plek en leuke plaatjes geschoten. Volgen nog.
Daarna terug naar de hoofdroute om naar het Dunrobin Castle te gaan. Helaas mochten we in het kasteel niet fotograferen, maar er was een valkenier in de tuin met diverse vogels die een fantastische show weggaven. Een grote Eagle owl o.a. en ook een havik. Verder een prachtig aangelegde tuin met in het midden een natuurlijk, ruig gedeelte, daar bleken de paarden van de oorspronkelijke bewoner begraven te liggen. Prachtig plekje. In het kasteel met 189 vertrekken konden we een gedeelte bezichtigen zoals de eetkamer, ontbijtkamer (doen wij dat niet in dezelfde ruimte?), bibliotheek, badkamer, slaapkamers en de speelkamer van de kinderen, waar ze ook les kregen als ze wat groter waren. Ook de nursery waar de nanny bij de babies en hele kleine kinderen sliep. Schattig om te zien! Het huis wordt nu bewoond door de director van de stichting die het kasteel beheert.
Geluncht in de keuken van het kasteel (soepje) en toen weer verder.
Lak bij Wick naar de Hill with many Stones, waar nogal wat vraagtekens bij staan... 22 rijen met opgerichte stenen, is het een tijdwijzer, of iets anders? Ligt er iets begraven, of zette iedere generatie een nieuwe steen neer?
Het begon al aardig te betrekken toen we daar waren. Gauw doorgereden naar John O'Groats, het 'einde van de wereld' in ieder geval het noordelijkste stukje van het vasteland van Schotland (allen de Shetland- en Orkney eilanden liggen nog noordelijker).
Toen we terugreden naar Wick begon het serieus te plenzen. Nog even getankt (tank was nog niet leeg maar je weet hier in Schotland nooit waar de volgende benzinepomp is).
Daarna naar het hotel. Mooi, aan het kleinste straatje van de wereld, was in een driehoek gebouwd en de voorgevel was hooguit 2-3 meter breed, en that was it! Ebenezer Place nr. 1.
Sliepen op de 3e verdieping, super kingsize bed, maar dat paste precies in de kamer onder het schuine dak, dus het was qua ruimte behelpen. Ook doen ze hier in Schotland weinig aan het onderhoud van het sanitair, dus uit de kranen en douchekop komen zeikstraaltjes.
Wel weer overheerlijk gegeten en een uitmuntend toetje. Ik vrees voor de weegschaal als we weer thuis zijn.
Vanmorgen op tijd vertrokken. Een redelijk lange reis en we wilden wat dingen bezoeken waar we morgen geen tijd voor hebben omdat we dan verder moeten rijden.
Dus om een uur of 9 de deur uit. Eerst weer een lekker ontbijt (deze keer aangevuld met pancakes met maple syrup) dus een goede bodem. Joke had op de route wat bezienswaardigheden uitgestippeld waar we soms een stuk (je) voor om moesten rijden.
Het eerste was The Falls of Shin: stroomversnellingen waar ieder jaar de zalmen naar terugkeren. Helaas geen zalm gezien. Wel ontzettend mooie plek en leuke plaatjes geschoten. Volgen nog.
Daarna terug naar de hoofdroute om naar het Dunrobin Castle te gaan. Helaas mochten we in het kasteel niet fotograferen, maar er was een valkenier in de tuin met diverse vogels die een fantastische show weggaven. Een grote Eagle owl o.a. en ook een havik. Verder een prachtig aangelegde tuin met in het midden een natuurlijk, ruig gedeelte, daar bleken de paarden van de oorspronkelijke bewoner begraven te liggen. Prachtig plekje. In het kasteel met 189 vertrekken konden we een gedeelte bezichtigen zoals de eetkamer, ontbijtkamer (doen wij dat niet in dezelfde ruimte?), bibliotheek, badkamer, slaapkamers en de speelkamer van de kinderen, waar ze ook les kregen als ze wat groter waren. Ook de nursery waar de nanny bij de babies en hele kleine kinderen sliep. Schattig om te zien! Het huis wordt nu bewoond door de director van de stichting die het kasteel beheert.
Geluncht in de keuken van het kasteel (soepje) en toen weer verder.
Lak bij Wick naar de Hill with many Stones, waar nogal wat vraagtekens bij staan... 22 rijen met opgerichte stenen, is het een tijdwijzer, of iets anders? Ligt er iets begraven, of zette iedere generatie een nieuwe steen neer?
Het begon al aardig te betrekken toen we daar waren. Gauw doorgereden naar John O'Groats, het 'einde van de wereld' in ieder geval het noordelijkste stukje van het vasteland van Schotland (allen de Shetland- en Orkney eilanden liggen nog noordelijker).
Toen we terugreden naar Wick begon het serieus te plenzen. Nog even getankt (tank was nog niet leeg maar je weet hier in Schotland nooit waar de volgende benzinepomp is).
Daarna naar het hotel. Mooi, aan het kleinste straatje van de wereld, was in een driehoek gebouwd en de voorgevel was hooguit 2-3 meter breed, en that was it! Ebenezer Place nr. 1.
Sliepen op de 3e verdieping, super kingsize bed, maar dat paste precies in de kamer onder het schuine dak, dus het was qua ruimte behelpen. Ook doen ze hier in Schotland weinig aan het onderhoud van het sanitair, dus uit de kranen en douchekop komen zeikstraaltjes.
Wel weer overheerlijk gegeten en een uitmuntend toetje. Ik vrees voor de weegschaal als we weer thuis zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
